ketika naik satu.. er.. tahun kot(?), ataupun ketika 6 tahun, saya berpindah ke lokasi lain. masih sendiri. perkakas, alat permainan, bahan makanan, mahu pun silibus pembelajaran. kesemuanya daripada usaha sendiri tanpa ada sumbangan daripada pihak berwajib (melainkan sumbangan ikhlas daripada parents).* cuma, saya menjadi sedikit terkenal. saya menjadi pelajar kebanggaan sekolah. bukan menunjuk ataupun bongkak apatah lagi eksyen. tapi alhamdulillah. sesi pengajian inilah menjadikan saya anak yang baik, waktu itu.
naik pengajian rendah, saya masih menuntut di sekolah yang serba-serbi persendirian. perkakas, alat permainan, bahan makanan, mahu pun silibus pembelajaran. kesemuanya daripada usaha sendiri tanpa ada sumbangan daripada pihak berwajib (melainkan sumbangan ikhlas daripada parents).* saya mula kenal rakan-rakan yang bermacam ragam (walaupun sekarang, erm.. boleh kata ingat-ingat lupa). bak aktor gagah dalam filem blockbuster hindi bergaduh dengan aktor protagonis yang tak kurang gagahnya. perangai saya mula menunjuk, yalah taklah nakal sangat. tapi sifat nakal seorang kanak-kanak tu tetap ada.
tapi alhamdulillah, saya ter'paksa' manjadi baik apabila mendapat kepercayaan pihak sekolah, tambah-tambah menjadi kanak-kanak yang cemerlang konon-kononnya. (entah sampai sekarang pun saya tak ingat, kenapa saya yang dapat anugerah pelajar terbaik tahun 3. alaa.. siapa yang masih ingat, yang saya naik ke pentas untuk mengambil anugerah yang berprestij tu..)
kemudian, saya menyambung pengajian menengah, juga di sekolah yang perkakas, alat permainan, bahan makanan, mahu pun silibus pembelajaran. kesemuanya daripada usaha sendiri tanpa ada sumbangan daripada pihak berwajib (melainkan sumbangan ikhlas daripada parents).* di sini, keadaan lebih tragis. saya sampai di situ hanya ada beberapa bangunan sahaja. di samping padang pasir di tengah-tengah lautan pokok kelapa (sekarang sudah berubah `kan?) tapi tak apa `lah. yang penting itu `kan pendidikan.
di sinilah, saya belajar macam-macam. cukuplah saya katakan macam-macam.
saya tak `kan lupa apa yang saya dapat di padang pasir di tengah-tengah lautan pkok kelapa, (sekarang kelapa sawit) atau ada orang kata gua, atau apa-apa saja yang kalian ingin gelarkan. tempat jatuh bangun lagi `kan kenang. apatah lagi duka nestapa, ceria gembira.
dan sekarang. atau tak lama lagi. saya. akan menyambung kembali pengajian; yang masih perkakas, alat permainan, bahan makanan, mahu pun silibus pembelajaran. kesemuanya daripada usaha sendiri tanpa ada sumbangan daripada pihak berwajib (melainkan sumbangan ikhlas daripada parents).* cuma, dari konteks yang berbeza. atau tak boleh saya nafikan sangat kontradiks berbanding pengajian-pengajian dahulu yang perkakas, alat permainan, bahan makanan, mahu pun silibus pembelajaran. kesemuanya daripada usaha sendiri tanpa ada sumbangan daripada pihak berwajib (melainkan sumbangan ikhlas daripada parents).* sangat kontras warnanya.
*yang bertanda bintang, boleh juga dibaca sebagai swasta.
hanyasanya yang saya pinta; doa. dan istiqamah.
"itu yang jalan kau pilih. "
"u straight, don't belok-belok.straight ja.. don't belok-belok.."
